Η Ελλάδα στα μάτια μου

Τη δεδομενη χρονικη στιγμη η χωρα μας περναει τρομερα δυσκολες ωρες και οσα γινονται (και θα γινουν) αυτες τις μερες ειναι εξαιρετικα κρισιμα. Δε νομιζω πως κανενας μας εχει αντιληφθει το μεγεθος της σημασιας οσων συμβαινουν. Αν η χωρα χρεοκοπησει, την πουλεψαμε. Καμια οικονομικη αναπτυξη τουλαχιστον για την επομενη δεκαετια, βασικος μισθος στα ορια πεινας, θα δουλευουμε σαν σκυλια για να αποπληρωνουμε δανεια. Αν παλι επιλεξουν οι "ηγετες" μας να υπερψηφισουν τη δανειακη συμβαση θα πρεπει να περιμενουμε ως το 2020 και τοτε ισως να ξαναμπουμε στις αγορες. Γενικα η αποψη μου ειναι πως τα χειροτερα ερχονται. Οι νεοαστεγοι θα ειναι πια κοινωνικη ομαδα, ενω οποιος θα βγαζει πανω απο 1000 ευρω θα ειναι πλεον δακτυλοδεικτουμενος. Οι ηλικιωμενοι θα ανακαλεσουν μνημες κατοχης με τα συσσιτια που εχουν εισαχθει πλεον στην ελληνικη καθημερινοτητα και καθε ηθικη αξια θα καταρριφθει.
Φοβαμαι στ'αληθεια το μελλον της χωρας μου, το μελλον της γενιας μου, το μελλον το δικο μου. Δε θελω να ζησω σε εναν τοπο που δε θα εχει να μου προσφερει τιποτα, ομως απο την αλλη δε θελω να εγκαταλειψω τη χωρα μου. Νιωθω σαν υποχρεωση μου να μεινω εδω και να βοηθησω με καθε τροπο, αλλα οταν η ιδια η πολιτεια δε σου δινει τροπους και διεξοδους ωστε να συνεισφερεις καπως, ο καθενας με το δικο του τροπο, εσυ μονος σου πως μπορεις να βελτιωσεις την κατασταση;